18 красавіка, Жлобін /Кар. БЕЛТА/. Хакейная каманда "Металург", якая трэці раз запар стала ўладальнікам Кубка Прэзідэнта, сустрэлася 18 красавіка з работнікамі Беларускага металургічнага завода, перадае карэспандэнт БЕЛТА.
Каманда прывезла галоўны прыз чэмпіянату - Кубак Прэзідэнта - на БМЗ, у цэхі завода. Калектыў прадпрыемства, жыхары райцэнтра сустракалі каля заводаўпраўлення пераможцаў плакатамі са словамі "І сталі мы масцей за сталь", гучнымі крыкамі "Брава! З перамогай!" з крычалкай-пытаннем "Хто чэмпіёны?", у адказ на якую тут жа гучаў адказ "Мы чэмпіёны!".
Бясконцы паток віншаванняў, слоў удзячнасці за гульню і пажаданняў новых перамог гучаў у час аўтограф-сесіі і фатаграфавання з ігракамі каманды.
Балельшчык Аляксандр Кузьмічоў на заводзе працуе слесарам-рамонтнікам з 1987 года. У свой выхадны прыехаў спецыяльна, каб павіншаваць хакеістаў з чарговым поспехам. "Мы разумелі, што фінальную гульню не аддадзім. Пасля пераможнага матчу эмоцыі было не апісаць - усе танцавалі, крычалі крычалкі, вадзілі карагоды. Яны не сціхаюць і дагэтуль", - падзяліўся завадчанін.
"Мы верылі ў трэнера, верылі ў каманду, верылі ў новых ігракоў. У нас адзіная каманда! Малайцы", - дадаў ён.
З асаблівым хваляваннем сустракала трыумфатараў начальнік разліковага аддзела бухгалтэрыі БМЗ Алена Пінчук - маці хакеіста Віталя Пінчука. "Хакей - справа ўсяго жыцця сына. У пяцігадовым узросце тата адвёў яго займацца хакеем. Так, бывала, што не ўсё атрымлівалася, былі памылкі. У такіх сітуацыях нехта кідаў клюшкі, а ён навучыўся і такія моманты ўспрымаць як вопыт. Цяпер ён без гульні не можа", - расказала жанчына.
За фінальнай гульнёй маці іграка сачыла дома. "Я вельмі нервуюся на трыбунах. Таму ўсім сэрцам, усёй душой падтрымлівала з роднага горада. І калі стала вядома, што нашы хлопцы - чэмпіёны, адразу пасыпаліся званкі, віншаванні", - дадала яна.
Аб тым, што падтрымка родных, балельшчыкаў, завадчан - важны складнік поспеху, гаварылі і самі хакеісты. "Ад пачатку і да канца сезона адчувалі падтрымку балельшчыкаў. Дзякуй ім за гэта. Дапамагала і вера ў тое, што кубак будзе наш. Два кубкі да гэтага мы бралі, трэба было абавязкова заваёўваць і гэты", - адзначыў нападаючы каманды Канстанцін Лукін. Ён аўтар пераможнай шайбы. "Але хто забіў - не так важна. Галоўнае, што каманда выйграла. Нацэлены і ў наступным сезоне забраць кубак", - дадаў хакеіст.
Яркай ва ўсіх сэнсах стала сустрэча ў электрасталеплавільным цэху нумар 2. Сталявары разам з хакеістамі, з гонарам трымаючы трафей, зрабілі нямала эфектных кадраў на фоне вялізнай печы.
"Балеем за каманду ўсёй сям'ёй. Стараемся ездзіць на гульні. Любімая каманда не падвяла і ў гэтым годзе. Дзякуй ім за яркія эмоцыі, прыгожую гульню. Чакаем новых перамог", - пажадаў сталявар Аляксандр Баравусаў.
Каманда прывезла галоўны прыз чэмпіянату - Кубак Прэзідэнта - на БМЗ, у цэхі завода. Калектыў прадпрыемства, жыхары райцэнтра сустракалі каля заводаўпраўлення пераможцаў плакатамі са словамі "І сталі мы масцей за сталь", гучнымі крыкамі "Брава! З перамогай!" з крычалкай-пытаннем "Хто чэмпіёны?", у адказ на якую тут жа гучаў адказ "Мы чэмпіёны!".
Бясконцы паток віншаванняў, слоў удзячнасці за гульню і пажаданняў новых перамог гучаў у час аўтограф-сесіі і фатаграфавання з ігракамі каманды.
Балельшчык Аляксандр Кузьмічоў на заводзе працуе слесарам-рамонтнікам з 1987 года. У свой выхадны прыехаў спецыяльна, каб павіншаваць хакеістаў з чарговым поспехам. "Мы разумелі, што фінальную гульню не аддадзім. Пасля пераможнага матчу эмоцыі было не апісаць - усе танцавалі, крычалі крычалкі, вадзілі карагоды. Яны не сціхаюць і дагэтуль", - падзяліўся завадчанін.
"Мы верылі ў трэнера, верылі ў каманду, верылі ў новых ігракоў. У нас адзіная каманда! Малайцы", - дадаў ён.
З асаблівым хваляваннем сустракала трыумфатараў начальнік разліковага аддзела бухгалтэрыі БМЗ Алена Пінчук - маці хакеіста Віталя Пінчука. "Хакей - справа ўсяго жыцця сына. У пяцігадовым узросце тата адвёў яго займацца хакеем. Так, бывала, што не ўсё атрымлівалася, былі памылкі. У такіх сітуацыях нехта кідаў клюшкі, а ён навучыўся і такія моманты ўспрымаць як вопыт. Цяпер ён без гульні не можа", - расказала жанчына.
За фінальнай гульнёй маці іграка сачыла дома. "Я вельмі нервуюся на трыбунах. Таму ўсім сэрцам, усёй душой падтрымлівала з роднага горада. І калі стала вядома, што нашы хлопцы - чэмпіёны, адразу пасыпаліся званкі, віншаванні", - дадала яна.
Аб тым, што падтрымка родных, балельшчыкаў, завадчан - важны складнік поспеху, гаварылі і самі хакеісты. "Ад пачатку і да канца сезона адчувалі падтрымку балельшчыкаў. Дзякуй ім за гэта. Дапамагала і вера ў тое, што кубак будзе наш. Два кубкі да гэтага мы бралі, трэба было абавязкова заваёўваць і гэты", - адзначыў нападаючы каманды Канстанцін Лукін. Ён аўтар пераможнай шайбы. "Але хто забіў - не так важна. Галоўнае, што каманда выйграла. Нацэлены і ў наступным сезоне забраць кубак", - дадаў хакеіст.
Яркай ва ўсіх сэнсах стала сустрэча ў электрасталеплавільным цэху нумар 2. Сталявары разам з хакеістамі, з гонарам трымаючы трафей, зрабілі нямала эфектных кадраў на фоне вялізнай печы.
"Балеем за каманду ўсёй сям'ёй. Стараемся ездзіць на гульні. Любімая каманда не падвяла і ў гэтым годзе. Дзякуй ім за яркія эмоцыі, прыгожую гульню. Чакаем новых перамог", - пажадаў сталявар Аляксандр Баравусаў.
Перамога ў Кубку Прэзідэнта ў гэтым сезоне для "стальных ваўкоў" чацвёртая ў гісторыі клуба. Жлобінскія хакеісты станавіліся ўладальнікамі галоўнага трафея экстралігі ў 2012, 2022 і 2023 гадах.-0-
Фота Сяргея Халадзіліна
