2 мая, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Сяргей Дубяга з Вілейскага раёна верыць: у дрэва, як і ў чалавека, свой характар. З ранніх гадоў ён назіраў, як з гэтым прыродным матэрыялам лоўка ўпраўляюцца мужчыны ў іх сям'і, і вучыўся ў іх. Дзед мог зрабіць калёсы, бочку і табурэтку, бацька плёў карзіны, выпальваў па дрэве. Сяргей Анатольевіч лічыць, што гэта самы цікавы прыродны матэрыял, які нават упрыгожваць не трэба - аб гэтым паклапацілася ўжо прырода. Гатовы выраб дастаткова прамачыць алеем - ён раскрые сваю сціплую і дзівосную прыгажосць.
Сяргей Дубяга - чарговы герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Ён арганізаваў для нас квест "Угадай пароду дрэва", паказаў яйкі з гісторыяй і расказаў, колькі часу ствараюцца работы, простыя па форме, але глыбокія па змесце.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Сам Сяргей Дубяга стварае калекцыю драўляных велікодных яек. На гэту работу майстра натхніла экзатычнае зебрана, якое расце ў трапічных лясах Заходняй Афрыкі. Да Сяргея Анатольевіча гэты матэрыял трапіў у выглядзе тары, якая раней служыла ўпакоўкай нейкаму імпартнаму тавару. Майстар у момант ацаніў прыгажосць малюнка: у разрэзе кольцы-палоскі гэтага дрэва нагадваюць афарбоўку зебры. Яйка з зебрана і стала першым у калекцыі. "Атрымалася незвычайным. Захацелася выразаць велікодныя яйкі з розных парод дрэў, якія растуць у Беларусі. Мая задумка - паказаць усю прыгажосць і разнастайнасць нашай прыроды, у тым ліку для таго, каб выхоўваць у падрастаючага пакалення любоў да сваіх каранёў, традыцый", - тлумачыць майстар.
Некалі ён узначальваў Вілейскі раённы Дом рамёстваў, дзе задумаў стварыць першы ў Беларусі Музей яйка. Сёння ў яго калекцыі больш за 300 экспанатаў з дрэва, лазы, гліны, тэкстылю, пап'е-машэ. Ёсць некалькі каменных, а таксама керамічныя, каваныя, інкруставаныя саломкай, распісаныя паводле матываў біблейскіх сюжэтаў і ў стылі беларускай выцінанкі, вязаныя кручком, ажурныя і іншыя. Менавіта Сяргей Анатольевіч рабіў загатоўкі для многіх экспанатаў Музея яйка, а майстры дэкарыравалі і распісвалі іх у розных тэхніках.
Дырэктарам Вілейскага раённага Дома рамёстваў Сяргей Дубяга працаваў да 2013 года. А потым вырашыў пайсці на вольны хлеб. "Зразумеў, што хачу больш часу ўдзяляць творчасці, удасканальвацца, спрабаваць нешта новае", - тлумачыць майстар. Сёння яго рабочы кабінет - майстэрня, арганізаваная ў двары свайго дома на вуліцы з пяшчотнай назвай Салаўіная. У невялікім утульным памяшканні ўсё пад рукой, ёсць неабходныя станкі для распілоўвання і апрацоўкі драўніны і вырабаў. Дарэчы, свой першы станок Сяргей Анатольевіч сабраў сам. Усюды ў майстэрні раскладзены акуратныя стосікі загатовак: пачынаецца сезон фестываляў і рыцарскіх турніраў, на якіх майстар прадае драўляную дзіцячую зброю - арбалеты, шаблі, шчыты і іншыя даспехі воінаў розных эпох. Сыны Мацвей і Цімафей, хаця самі не працуюць з дрэвам, нярэдка ўдзельнічаюць з бацькамі ў такіх мерапрыемствах, дзе пануе дух даўніны і творчая атмасфера.
Сяргей Анатольевіч разам з жонкай прадаўжаюць захоўваць і прымнажаць народныя традыцыі. У тым ліку велікодныя. "Гэта для нас добрае светлае свята, якое правядзём у сям'і", - гаворыць майстар. Абавязкова на Вялікдзень наведаюць бацькоў, і сыны напэўна прыедуць у госці. Старэйшы, Мацвей, жыве і працуе ў Мінску, малодшы, Цімафей, вучыцца ў Полацкім дзяржаўным лясным каледжы. Некалі і яго прадзед, Пётр Пятровіч, быў лесніком. Магчыма, і ў Цімафея прачнуцца тыя гены, якія адказваюць за спадчынныя захапленні, і ён таксама, як яго прадзед, дзед і бацька, захоча зрабіць што-небудзь сваімі рукамі з дрэва.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
